รักที่ไม่มีเงื่อนไข

ความรัก เป็นเรื่องของความรู้สึก เมื่อเป็น "ความรู้สึก" หลายครั้งความรักจึงขาดเรื่องของเหตุและผลไปโดยเฉพาะความรักที่มีต่อลูกของเราเอง เมื่อรักมาก จึงคาดหวังมาก เมื่อรักมาก จึงเกิดเงื่อนไขตามมา และเมื่อลูกไม่เป็นไปตามความคาดหวังของพ่อแม่

แล้วพ่อแม่อย่างเรา จะรักลูกน้อยลงหรือไม่ ?

แล้วพ่อแม่อย่างเรา จะเปลี่ยนไปจากเดิมหรือไม่ ?

ไม่มีใครนิยามได้จริง ๆ ว่า "ความรักที่ดีควรเป็นอย่างไร" แต่เราต่างรู้กันดีว่า "รักที่ไม่มีเงื่อนไข" คือ ความรักสูงสุดที่เราจะสามารถมอบให้กับ "ใคร" หรือ "สิ่งใด" ได้ และหลายคนได้สัมผัสความรักแบบไม่มีเงื่อนไขนี้ชัดเจนในฐานะ "พ่อแม่"

รัก ... ที่ไม่หวังผลตอบแทน

รัก ... ที่เกิดจากความเมตตา

รัก ... แบบวันนี้รัก วันไหนก็รัก

รัก ... แบบอยากจะเจ็บแทนได้

นี่คือ ความรักที่ดีต่อพัฒนาการของลูกในทุกวันที่เขาเติบโตที่มีพ่อแม่ให้ความรักในตัวตนของเขา เป็นพื้นที่ปลอดภัยให้เขาในวันที่เขาเหนื่อล้าหรือล้มเหลว มีไหล่ให้พัก มีตักให้หนุนนอน โดยที่ไม่ต้องไปตัดสินหรือชี้นิ้ว เขาจะเติบโตแบบกล้าที่จะเผชิญโลกเพราะรู้ว่ามีคนที่รักและห่วงใยเขาจริง ๆ อยู่ที่บ้าน

แต่หลายครั้งรักของพ่อแม่ก็กลับกลายเป็น “รักแบบมีเงื่อนไข”

รักลูก ... เพราะลูกเรียนเก่ง ☹︎

รักลูก ... เพราะลูกอยู่ในโอวาท ☹︎

รักลูก ... เพราะลูกทำตามที่พ่อแม่ขีดเส้นไว้ได้ ☹︎

รักลูก ... เพราะลูกคือ "ความหวัง​" ของพ่อแม่ ☹︎

หากรักเพราะเขาเรียนเก่ง สอบได้ที่หนึ่ง หากรักเพื่อเป็นหน้าตาชื่อเสียงให้พ่อแม่ หากรักเพราะเขาเป็นในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการให้เขาเป็น ทั้งที่หลายครั้งเขาก็ไม่ได้อยากจะเป็นหรือทำในสิ่งนั้นจริง ๆ เขาเพียงแต่ทำหรือเป็นเพื่อให้ได้ความรักของพ่อแม่มา หากทำได้ก็คงดี แต่หากเมื่อไรชีวิตไม่ได้เดินไปตามกรอบที่คุณพ่อคุณแม่วางไว้ได้ "ปัญหา" จะเริ่มก่อตัวทีละเล็กทีละน้อยจนวันหนึ่งมันอาจจะยากที่จะแก้ไขได้แล้ว

สุดท้ายเงื่อนไขนั้นก็จะย้อนกลับมาทำลายความรักและความไว้เนื้อเชื่อใจต่อกันได้ เด็กที่แบกความคาดหวังของพ่อแม่ไว้เต็มบ่าทั้งแบบเต็มใจและไม่เต็มใจ หากวันหนึ่งเรียนได้ไม่ดีขึ้นมา วันหนึ่งความเครียดมันปะทุขึ้นมาถึงจุดที่สะกดกลั้นไว้ไม่ได้แล้ว เมื่อนั้นปัญหาจะโผล่มาพ้นน้ำทันที

ดังนั้นสิ่งที่เราควรให้ คือ "ความรักที่ไม่มีเงื่อนไข" ต่อลูก แต่มิใช่ไร้สิ้นทุกเงื่อนไข แบบหูหนวกตาบอด แต่เป็นความรักที่​ "สร้าง​" ลูกให้เติบโตได้รักด้วยการให้ของสามอย่างต่อลูก

รักด้วยการให้ “การสนับสนุน” ☞ ให้สุขภาพ ให้กิจกรรม ให้การศึกษา ให้โอกาสที่จะเติบโตอย่างเต็มศักยภาพในแบบที่เป็นตัวตนของลูกจริง ๆ เพื่อให้เขาเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในแบบของเขาเอง

รักด้วยการให้ “ข้อจำกัด” ☞ รู้จักขอบเขต รู้ว่าสิ่งใดควร สิ่งใดไม่ควรทำ รู้จักการยับยั้งชั่งใจ ศีลธรรมจรรยา

รักด้วยการให้ “ความรับผิดชอบ” ☞ เพื่อโตไปจะดูแลตัวเองได้ ดูแลคนอื่นได้ สร้างงานที่ลูกควรทำ มิใช่พ่อแม่ทำแทนไปเสียหมด เพราะเด็กไม่ได้มีหน้าที่เพียงแค่เรียนอย่างเดียว เขายังต้องเรียนรู้การดูแลตัวเองเป็นทักษะชีวิตที่สำคัญด้วย

..."รักลูกเลือกที่จะรักแบบไม่มีเงื่อนไข รักลูกแบบที่เราเป็นผู้ให้ นี่แหละคือ รักที่พ่อแม่ให้ได้ ไม่ใช่เพื่อตอนนี้แต่เพื่ออนาคตที่ดีของลูกต่อไป"...