ไม่มีลูกคนไหนอยากทำให้พ่อแม่ผิดหวัง แต่การใช้ชีวิตเป็นความภาคภูมิใจของคนอื่นมันเหนื่อยมาก

วันแรกที่ลูกเกิดมา พ่อแม่ขอแค่เพียงเขามีร่างกายครบ 32 หรือขอแค่เพียงลูกมีลมหายใจ

เมื่อลูกเริ่มตั้งไข่ หัดเดิน พ่อแม่ขอแค่เพียงเขาสามารถเดินไปข้างหน้า ไม่สะดุดล้มหัวคะมำก็พอแล้ว เมื่อลูกเริ่มออกเสียง พ่อแม่ขอแค่เขาสามารถพูดคำง่าย ๆ ได้ ทุกวันที่ลูกเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ความคาดหวังของพ่อแม่ค่อย ๆ โตขึ้นตามไป จากแค่เพียงขอแค่ “ลองทำ" กลายเป็นต้อง “ทำได้” และเขยิบไปสู่ “ต้องทำได้ดี”

นานวันพ่อแม่ได้เห็นลูกคนอื่น การเปรียบเทียบที่เกิดขึ้น ทำให้บางทีความคาดหวังในตัวลูกขยายใหญ่เกินตัวเขาไปอีก พอลูกทำไม่ได้เท่าคนอื่น พ่อแม่กลับผิดหวังในตัวเขา

เด็กทุกคนมีสิ่งที่เขาทำได้ดีและไม่ดี ซึ่งบางทีสิ่งที่เขาทำได้ดีตรงกับใจพ่อแม่ แต่บางครั้งสิ่งที่เขาได้ดีกลับไม่ตรงใจเรา พ่อแม่บางคนเลือกที่จะยอมรับและสนับสนุนสิ่งนั้น แต่พ่อแม่บางคนเลือกที่จะมองข้ามและพยายามแก้ไขสิ่งที่ลูกทำได้ไม่ดี เด็กทุกคนเกิดมามีความแตกต่างกัน และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกของเรา เขาไม่ใช่คน ๆ เดียวกันกับเรา ข้อเท็จจริงนี้ คือ สิ่งที่พ่อแม่ควรตระหนักอยู่เสมอ

ด้วยเหตุนี้ พ่อแม่ไม่ควรคาดหวังให้เขาเป็นในสิ่งที่เขาไม่ใช่ เป็นคนที่ทำตามความฝันของพ่อแม่ให้สำเร็จ เป็นคนที่ทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจ สุดท้าย เขากลายเป็นคนที่พ่อแม่หวังไว้ แต่เขากลับไม่สามารถเป็นตัวเขาเองได้

ความเชื่อมั่นที่พ่อแม่มีให้กับลูก คือ พรที่วิเศษที่สุดที่ลูกทุกคนต้องการ ซึ่ง "ความเชื่อมั่น" ไม่เท่ากับ "ความคาดหวัง" เพราะ "ความเชื่อมั่น" คือ การยอมรับในตัวลูกในแบบที่เขาเป็น และเชื่อว่าเขาสามารถทำในสิ่งที่เขาตั้งใจได้ ในขณะที่ "ความคาดหวัง" คือ ความต้องการของเราที่ถูกนำไปใส่ในตัวของลูก บางครั้งความคาดหวังมีปริมาณมากกว่าขนาดของตัวลูกที่จะรองรับได้เสียอีก นอกจากนี้ความรักและความหวังดีของพ่อแม่ ที่ปราศจากการยอมรับและรับฟังเสียงของลูก อาจจะเป็นความคาดหวังที่กลายเป็นความกดดันมหาศาล

การใช้ชีวิตเป็นความภาคภูมิใจของคนอื่นมันเหนื่อยมาก ยิ่งเป็นความภาคภูมิใจของคนที่เรารักนั้นเหนื่อยยิ่งกว่า เพราะ คงไม่มีลูกคนไหนที่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวังและเลิกรักเขา สำหรับลูกมันเจ็บปวดมากที่เขาต้องเลือกระหว่าง "ความฝัน ความเชื่อ และตัวตนที่เขาเป็น" กับ "พ่อแม่ที่เขารัก"

ในวันที่ลูกเติบใหญ่ ปีกกล้า ขาแข็ง สิ่งที่กล้าหาญที่สุดของพ่อแม่ จึงเป็นการปล่อยให้ลูกได้เลือกเดินไปตามทางที่เขาต้องการ โดยมีเราเป็นผู้สนับสนุนและบ้านที่ปลอดภัยให้เขากลับมาพักใจในวันที่เหนื่อยล้า