กางเกงเปื้อนโคลน

ผมเชื่อว่ามีพ่อแม่หลาย ๆ คน กำลังกังวลกับการปล่อยลูกเล่นดินทราย เพียงเพราะกลัวว่าเสื้อผ้าจะสกปรกจนซักไม่ออก เป็นเสื้อผ้าตัวเก่งของลูกที่ชอบใส่บ่อย ๆ ด้วยแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่ แต่เพื่อเป็นการเรียนรู้ของลูก ต้องยอมครับ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเลอะเป็นหน้าที่ของแม่ “แม่จ๋าพ่อขอตัว” (ผมต้องรีบชิ่งหนีก่อน)

แด่ลูกชายของผม มนุษย์ลูกผู้ที่นั่งเฉย ๆ ไม่เป็น เฉยเดียวที่มีคือตอนนอน ผมก็เคยเป็นคนหนึ่งที่กังวลกับการเล่นของลูก ผมมักจะห้ามลูกอยู่เสมอไม่ให้ไปเล่นดิน เล่นโคลน แต่คุณลูกชายของผมสิครับ เชื่อฟังเป็นที่หนึ่ง ชอบฟังคำว่า “ ห้ามเล่น ” เป็น “ เล่นได้ ” แหละ พูดยังไม่ทันขาดคำ ขาข้างขวาของลูกจุ่มลงไปในโคลนเรียบร้อยไวยิ่งกว่าจรวด และแน่นอนไม่ต้องพูดถึงกางเกงสีขาวตัวโปรด กลายเป็นสีดำในช่วงพริบตาเดียว

ผมกับภรรยาได้แต่มองหน้ากัน ผมหลบสายตาเล็กน้อย (คิดเงียบ ๆ ในใจ “ก็ไม่รู้สินะ”) พูดออกไปว่าขอโทษนะ ที่จับลูกไว้ไม่ทัน ผมหันกลับไปมองลูก ที่กำลังเล่นโคลนอย่างสนุกสนาน ไม่ได้มีอาการกลัวโดนดุแต่อย่างใด มีแต่เสียงหัวเราะชอบใจ กับสิ่งใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า ดินโคลนที่ลื่นไหลเหมาะกับการเป็นสไลเดอร์อย่างดี สักพักมีเสียงเรียกเชิญชวนให้ผมลงไปเล่นด้วย เอาสิ ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ลงเลยครับไม่ต้องคิดเยอะ “เราลองเอาดินมาปั้นเป็นรูปสัตว์กันไหม” ผมบอกลูก

เด็กชายตาลุกวาว แลดูตื่นเต้นกับสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ผมกับลูกเรานั่งปั้นดินกันอยู่อย่างนั้น จนลืมดูเวลาไม่ทราบว่าผ่านมานานเท่าไร แต่เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องน่าปวดหัวอย่างอื่นเลย ลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้น ได้แต่ตั้งใจปั้นตุ๊กตาสัตว์แข่งกับลูก เป็นครั้งหนึ่งที่ผมผ่อนคลายมาก ผ่านไปสักพักช่วงเวลาที่กำลังสงบก็ถูกปลุกด้วยเสียงของลูกอีกครั้ง

พ่อครับ ๆ พ่อปั้นตัวอะไร “วัวครับ” ผมตอบ ทำไมไม่เห็นเหมือนเลย จบกันอุตส่าห์จะโชว์ลูกสักหน่อย สนุกไหมครับ ผมถามลูก เขาพยักหน้าตอบแถมยิ้มมาให้ผมหนึ่งที รอยยิ้มที่เห็นฟันน้อย ๆ เรียงตัวกัน ลูกคงมีความสุขมาก ถ้าผมไปขัดขวางไม่ให้เล่นโคลนตั้งแต่แรก คงไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาและรอยยิ้มแบบนี้

จินตนาการของลูกสำคัญมาก พ่อแม่ควรสนับสนุน ปล่อยให้เล่น ให้เรียนรู้ ลูกจะรู้จักคิด วิเคราะห์ แก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง เรียนรู้จากธรรมชาติไม่ต้องเสียเงินสักบาท และที่สำคัญเสื้อผ้าซักใหม่ได้ แต่ช่วงเวลาและโอกาสดีดีที่จะได้เห็นดวงตาที่ตื่นเต้นแบบนี้หายากครับ

...“สิ่งที่ผมได้กลับบ้านมาในครั้งนี้ คือ กางเกงสีดำของลูก”...