สองขา...พาลูกเที่ยว

ถ้าผมยังมีแรงมีกำลังอยู่ผมจะพาลูกเที่ยวไปในทุก ๆ ที่ ผมอยู่ที่ไหนลูกอยู่ที่นั่นเราจะเดินทางด้วยกันไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหมดแรง

โดยส่วนตัวของผมชอบที่จะเดินทางท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนมีลูกด้วยซ้ำไป เมื่อมีลูกผมก็ได้พาเจ้าลูกชายของผมออกเดินทางไปด้วยทุกทริปตั้งแต่เกิด ลูกยังเล็กนักผมไม่สามารถรู้ได้ว่าสิ่งที่ผมทำลูกจะชอบด้วยไหม ผมไม่ได้บังคับให้ลูกชอบเส้นทางที่ผมเลือกเดิน แต่ในเมื่อลูกยังเล็กอยู่ยังไม่สามารถพูดหรือตัดสินใจอะไรเองได้ ผมจึงอาศัยช่วงเวลาเหล่านี้เดินทางท่องเที่ยวกับลูกให้ได้มากที่สุด

เมื่อเขาโตขึ้นเขาอาจจะมีทางเลือกเป็นของตัวเอง ผมเพียงแค่ต้องการเก็บเกี่ยวความสุขของผมไว้ในความทรงจำก็เท่านั้น แต่แล้วเมื่อลูกอายุได้เพียง 2 ขวบกว่า ๆ ลูกสามารถสื่อสารพูดคุยได้ สามารถบอกความต้องการและเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง เขากลับร้องขอให้ผมพาเที่ยวอยู่ร่ำไป นี่แหละคือสิ่งกระตุ้นที่ลูกกำลังสนใจเขาสนใจที่จะเดินทางท่องเที่ยวแบบผมแล้วทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้บังคับอะไรเขาเลย ลูกเอ่ยปากร้องขอกับผมเอง

มีคำกล่าวที่ว่า “หากชอบสิ่งใด จะทำได้ดี” คงไม่มีวิธีการสอนที่จะได้ผลกว่าการสร้างความสนใจขึ้นในตัวเด็กเสียก่อน เราไม่ต้องสอนเลขเด็กแต่เร้าให้เด็กสนใจในตัวเลข ไม่ต้องสอนวาดภาพหรือเขียนหนังสือแต่ชวนให้เด็กสนใจในการขีดเขียน กล่าวได้ว่าบทบาทของพ่อแม่คือ ช่วยกระตุ้นความสนใจ เมื่อลูกสนใจในสิ่งนั้นแล้วเขาจะเรียนรู้ได้เร็วมากจนพ่อแม่ต้องแปลกใจ

ในกรณีของผมก็เช่นกัน ผมไม่ได้สอนหรือสั่งให้ลูกต้องรักการเดินทาง แต่ผมชวนให้ลูกสนใจในเรื่องราวระหว่างทาง เมื่อลูกสนใจแล้ว เขาจะเรียนรู้ทุกอย่างได้รวดเร็วด้วยวิธีของเขาเอง เหมือนกับอาจารย์สอนไวโอลินท่านหนึ่งชื่อซูซูกิ อาจารย์จะไม่ยื่นไวโอลินให้เด็กโดยเด็ดขาด จนกว่าเด็กจะร้องขอเพราะอยากเล่นจนทนไม่ไหว อาจารย์ใช้วิธีให้เด็กเล่นอะไรก็ได้อย่างอิสระอยู่ในห้องที่มีเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันเล่นไวโอลิน ผ่านไปไม่นานเด็กก็เริ่มสนใจนั่งดูเพื่อนเล่นจนเกิดความรู้สึกอยากลองเล่นเองบ้าง

เมื่อเด็กเริ่มเปิดใจแล้วเขาจะเรียนรู้ได้เร็ว อาจารย์ซูซูกิมี ความเห็นว่าการบังคับเด็กที่ไม่อยากเรียนโดยบอกว่า “ต้องเรียน ต้องฝึกซ้อม” เป็นวิธีการสอนที่แย่ที่สุด ดังนั้นพ่อแม่ไม่ควรบังคับลูก ปล่อยให้เขาสนใจที่อยากจะเรียนรู้เองจนต้องมาเอ่ยปากร้องขอ เมื่อนั้นพ่อแม่ค่อยตอบสนองความปรารถนาของลูก

ลูกชายของผมสนใจเส้นทางเดียวกันกับผมแล้ว ผมก็ไม่ลังเลที่จะสนับสนุนเขาไม่ว่าเขาอยากจะไปที่ใดแห่งหนไหน ผมจะซัพพอร์ตเขาแล้วเราจะเดินทางไปด้วยกันทุกที่จนกว่าผมจะหมดแรง

:: อ้างอิง ::

หนังสือรอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว โดย มาซารุ อิบุกะ (ผู้ก่อตั้งบริษัท Sony)