"การท่องเที่ยว" ให้อะไรกับผม

"การท่องเที่ยว" ให้อะไรกับผม ? นี่เป็นคำถามที่ผมมักจะถามตัวเองอยู่เสมอ

แน่นอนล่ะครับมันต้องสร้างประสบการณ์หรือความทรงจำดี ๆ ให้กับเราอยู่แล้ว แต่บางทีเป้าหมายของการออกไปเที่ยวอาจะไม่ได้อยู่ที่จุดหมายปลายทาง เราอาจจะต้องลองนึกทบทวนดี ๆ ไม่แน่ว่าสิ่งที่ผมได้มามันอาจจะมาระหว่างทางก็ได้

ผมได้ดูรายการโปรดของพ่อ อัลบั้มเพลงของแม่ ขนมที่พี่ชอบกิน สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นระหว่างทางทั้งนั้นเลยนะครับ :D มา! เดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง ย้อนกลับไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้วหรือวันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2566 ครอบครัวของผมมีแพลนว่าจะไปทุ่งกระมัง เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูเขียว ที่จังหวัดชัยภูมิกัน โดยปกติแล้วระยะเวลาจากบ้านของผมไปที่ทุ่งกระมังก็จะอยู่ที่ราว ๆ 7 - 8 ชั่วโมง และเมื่อรวมเวลาแวะจอดพัก เข้าห้องน้ำ เติมน้ำมัน เวลาก็จะตกอยู่เกือบ 9 ชั่วโมง

ซึ่งในวันนั้นเราจะเริ่มออกเดินทางตอน 21:00 น. และจะขับรถยาวไปจนถึงเช้า (หรือประมาณ 7 โมงเช้า) เพื่อให้มีเวลาเที่ยวมากขึ้น ทว่า...ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามแผน ด้วยความที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และคาดว่าน่าจะมีคนไม่น้อยที่คิดเหมือนกับครอบครัวของผม

ใช่ครับ รถติดเลย ! เวลาผ่านไปจนถึงประมาณ 00:00 น. ผมเพิ่งจะถึงสระบุรี เกือบลืมบอกไปครับ ก่อนออกจากบ้านผมเผลอโซ้ยชาไปขวดนึง เฮ่อ...บอกเลยครับ “ตาค้าง” ผมพยายามจะหลับแต่ก็หลับไม่ได้ จะเปิดเพลงกล่อมตัวเองก็กลัวว่าพ่อผมจะง่วงไปด้วย ผมก็เลยหยิบหูฟังมาใส่แล้วก็เปิดเพลงที่แม่ผมแนะนำให้ (เผื่อใครสงสัยนะครับว่าพี่ผมอยู่ไหน อย่าไปตามหาครับ พี่ผมหลับคนแรกเลย T T เศร้าใจ) กว่าจะหลับก็ 01:30 น. แล้วครับ ซึ่งตอนนั้นเนี่ยผมรู้สึกเหมือนว่าพ่อผมจะแวะจอดรถที่ปั๊มน้ำมันด้วย แต่ผมไม่สนใจเพราะผมง่วงมากแล้ว ผมก็เลยขอหลับซักงีบแล้วกัน

เวลาผ่านไปราว ๆ 30นาที ผมสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงเพลง ~แฮบปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮบปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ทู...ยู~ ใช่ครับ ถึงเสียงจะเพี้ยนไปมาก แต่นี่คือเพลงแฮบปี้เบิร์ดเดย์ทูยูแน่ ๆ

เออจริงด้วย ! ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ วันที่ 12 สิงหาคม มันคือวันเกิดผมกับพี่นี่นา ผมหันไปหาพี่ อ่าวยังหลับอยู่นี่ ผมรีบเขย่าปลุกพี่ให้มาพบกับ “เซอร์ไพรส์” หลังจากที่เป่าเค้กกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วพวกเราก็ออกเดินทางกันต่อไป 07:30 น. ในที่สุดพวกเราก็มาถึงทุ่งกระมังแล้วทุกคนลงจากรถบิดขี้เกียจกันเล็กน้อยเพื่อคลายความปวดเมื่อย อากาศในตอนเช้านี่ช่างเย็นสบายจริง ๆ

ขอสรุปสั้น ๆ เลยนะครับ จากการเดินทางครั้งนี้ ผมได้รู้ว่าพ่อร้องเพลงเพี้ยนมาก (แม่ก็พอ ๆ กัน) และพี่ผมก็จะหลับลึกไปไหน เฮ่อ…แต่ที่สำคัญ ที่สุด นี่น่าจะเป็นการร้องเพลงวันเกิดบนรถ เวลาประมาณ 02:00 น. ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต (ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ) :D

ที่เล่ามาทั้งหมด แค่จะบอกว่า ความสุขความทรงจำจากการเดินทางบางครั้งก็ไม่ได้อยู่ที่จุดหมายปลายทางเสมอไป แต่มันมักเกิดขึ้นได้ระหว่างทางเสมอ...ขอให้ทุกครอบครัวมีความสุขกับการเดินทางนะครับ - ด.ช. ขุนพล เจริญลาภนำชัย