เลี้ยงลูกแบบเพื่อน ดีจริงหรือ ?

หมอเชื่อว่าพ่อแม่ยุคใหม่หลาย ๆ ครอบครัว อยากให้ความสนิทสนมและเลี้ยงลูกแบบเพื่อน เพื่อหวังว่าเมื่อลูกมีปัญหาไม่ว่าเรื่องอะไร จะกล้าเข้ามาปรึกษาและคุยกันได้ตลอด โดยเฉพาะบ้านที่มีลูกวัยรุ่น ที่เริ่มมีโลกส่วนตัวสูง 

หมอเองก็มีความตั้งใจแบบนั้นเช่นกัน โดยเฉพาะกับลูกสาว ที่อยากสนิทกันแบบคู่แม่ลูก คุยกับได้ทุกเรื่องตามประสาผู้หญิง ถามว่าการเลี้ยงลูกแบบเพื่อน คืออะไร ? ส่วนตัวคิดว่าคือวิธีการเลี้ยงที่ทำให้คนที่เป็นลูกอยู่ด้วยแล้วเกิดความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย ไว้ใจ มีอะไรคุยกับพ่อแม่ได้ทุกเรื่อง 

เวลาอยากให้ลูกทำอะไร ไม่ใช้วิธีการสั่งหรือบังคับ แต่พูดด้วยเหตุผล รับฟังความรู้สึก ความต้องการของลูกในทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นด้านบวกหรือลบ โดยไม่ตัดสิน ให้อิสระลูกในการตัดสินใจที่จะทำหรือไม่ทำอะไร

ซึ่งฟังดูแล้วเหมือนจะดี แต่ก็มีข้อที่ต้องระวังเหมือนกัน นั่นก็คือ ลูกอาจจะเป็นเด็กที่ไม่มีระเบียบวินัย ไม่ให้ความเคารพพ่อแม่ ดังนั้นสิ่งที่พ่อแม่ต้องมีควบคู่กันไป ซึ่งจะทำให้พ่อแม่ต่างจาก ‘เพื่อน’ นั่นก็คือ พ่อแม่ต้องเป็นผู้คุมกฎ มีกรอบ กฎกติกามารยาท ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ 

พ่อแม่ต้องมีอำนาจในการตัดสินใจ และชี้นำสิ่งที่ถูกต้องได้ ซึ่งอำนาจในที่นี้ไม่ได้หมายถึง เข้มงวด ข่มขู่ หรือทำให้ลูกเกรงกลัวจนหงอ ไม่กล้าแสดงออก แต่คืออำนาจในการกำหนดขอบเขตของพฤติกรรม มีการใช้เหตุและผลอธิบาย และรับฟังความคิดเห็นของลูก

พ่อแม่ที่ไม่มีอำนาจ วางตัวเสมอกับลูก และไม่จริงจังเรื่องกฏกติกา จะมีปัญหาเอาลูกไม่อยู่ เพราะลูกจะไม่มีความเกรงใจ ไม่ให้ความเคารพ เป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ไร้ระเบียบวินัย เพราะไม่มีอำนาจอะไรที่ต้องเกรงกลัว 

กล่าวโดยสรุปคือ พ่อแม่สามารถมีความเป็นเพื่อนให้ลูกได้ แต่ต้องไม่ลดสถานะตัวเองเทียบเท่า“เพื่อน” เพราะลูกไม่ได้ต้องการเพียงแค่คนที่แค่ ‘เข้าใจ’ แต่ลูกยังต้องการ ‘คนชี้นำ’ ที่จะสอนเขาว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ